Reisverslag Manado Sulawesi - Indonesie november 2011
Karl, Swa, Dirk, Ivan, Philippe, Hugo, Eddy, Jean Paul, Rudi, Chantal, Liliane, Godelieve, Patsy, Anna, Monika, Hedwige en Sandra
Vrijdag 28/10
Naast de comfortabele zetels met veel beenruimte maken we meteen kennis met een tweede groot pluspunt van Singapore Airlines: gratis sterke drank tijdens de vlucht! Baileys, whisky-cola, u zegt het maar, en de ruimte tussen de toiletten wordt omgevormd tot de AKO prive-bar. Geen wonder dat de meesten toch een paar uurtjes slaap kunnen meepikken.
Vanuit het hotelbusje maken we kennis met het landschap van Sulawesi: groen en nog eens groen, heuvelachtig en vooral heel warm en vochtig. Iedereen is opgelucht wanneer we eindelijk aankomen in hotel Santika. We slapen in bungalows in een prachtige tropische tuin die uitloopt in een mangrovestrook die is te bewonderen vanop een lange steiger die naar de aanlegplaats voor de boten leidt. Onderweg zie je meteen een vijftal exotische vogelsoorten, en dan is er nog het zicht op de Manadotua-vulkaan in de verte. Dat belooft...
Jammer genoeg is de eerste kennismaking met de kamers heel wat minder: die zijn in tien jaar niet opgefrist. Toiletten die overlopen, kakkerlakken, vuile lakens, in een kamer ligt zelfs een ongewassen string in de kleerkast. Voor dat laatste bestaan er ongetwijfeld wel liefhebbers, maar na die lange reis is het er allemaal toch teveel aan. Ook aan de (vis)barbecue wordt er behoorlijk geklungeld, en we vragen het personeel om toch een tandje bij te steken.
Eindelijk het water in! Op de boot, tropische zon, helder blauw water, dit is vakantie... De eerste duik is het meteen bingo: we zijn amper deftig uitgetrimd of we zien al twee schildpadden en een rifhaai. In het Bunaken natuurreservaat zien we vooral zogenaamde drop-offs, echte koraalmuren die op sommige plaatsen honderden meters diep gaan. Aan de oppervlakte is het water makkelijk 30 graden, en zelfs op 35 meter blijft het een comfortabele 26 graden. Als je alle soorten vis, koraal, slakken, weekdieren en schaaldieren zou noteren die je hier in een week ziet, ga je met een encyclopedie naar huis. Adembenemend, ook al slaat bij sommigen de materiaalpech toe (Die batterijen zitten er nog maar twee maanden in! enzovoort J ).
Duikschool Thalassa is absoluut top. De gidsen laten diertjes zien waar je anders gewoon voorbij zwemt, de boten zijn (net) groot genoeg, en de service is uitstekend. We worden hier rot verwend: na de duik pikt de bemanning onze jackets, lood en vinnen op uit het water en maken ze alles meteen klaar voor de volgende duik. En wie probeert om zelf een fles te dragen wordt meteen alles uit handen genomen. Over gemiddeld 220 bar op de 12 literflessen kan ook niemand klagen!
Het hotel heeft tijdens ons duikdagje een gedaanteverwisseling ondergaan. Ineens zijn de kamers wel kraaknet, heeft iedereen vers fruit en liggen er bloemblaadjes op de lakens. Niemand weet precies wat Swa de vorige avond tegen de receptionist gezegd heeft, maar hij mag dat meer doen.
De duikplaats Tangjun Kopi (ofwel Coffee Corner) herinnert ons eraan waar die fysieke training in het zwembad ook alweer goed voor is, we krijgen hier serieuze stroming, het is plat op de bodem liggen en vasthouden aan de dichtsbijzijnde steen. Hier liggen we letterlijk te wachten op grotere vis die voorbij komt gezwommen. Met een paar serieuze explosies onder water maken we kennis met de lokale vismethode: dynamite fishing! Of er al dan niet duikers in het water zitten, daar trekken ze zich hier net buiten het reservaat blijkbaar niet veel van aan.
Nog een toevalstreffer: een enorme school kleine tonijnachtige vis (?) die als een draaikolk door het water beweegt. Lekuan I blijkt een van de mooiste duikplaatsen. Een muur die zover naar beneden gaat dat je de bodem niet ziet; toch even slikken. Uit de diepte komen een paar serieuze tonijnen een kijkje nemen.
Toch valt ook hier op dat de zee op sommige plaatsen een echte vuilnisbelt is, waar de stroming plastic en ander afval bij elkaar drijft.
Algemene hilariteit is er nog wanneer een bepaalde duiker het presteert om met fles en zonder vinnen van de boot te springen! (Tip: hij is 2ster-instructeur J)
Tijdens de terugtocht zien we de tropische zon letterlijk zakken in de zee, pas rond 20u komen we in het donker weer aan bij de duikschool. Het hotelpersoneel kent ons al een beetje en heeft de zetels in de bar al zodanig herschikt dat we samen van ons dagelijks aperitief kunnen genieten. De cocktails zijn lekker maar een pak minder sterk dan bij ons; gelukkig maar misschien...
Lembeh Strait plek is beroemd voor zogenaamde muck dives; gewoon duiken op zandbodem dus. We hebben geluk met de zichtbaarheid, en het wordt ontspannen duiken zonder veel stroming. Ideaal om alles rustig te bekijken dus!
Hier zie je rare beestjes die alleen in een straal van 10 meter rond hun eigen mini-rif - soms een jerrycan of een ankertouw - kunnen overleven. Verschillende soorten zie je nergens anders ter wereld. In een grot zien we op 2 meter diepte zelfs een soort elektrische schelp (!?) die pulserend licht afgeeft.
Onze boot is deze keer kleiner en heeft geen toilet aan boord. We moeten dus alternatieve methodes verzinnen, tot grote vreugde van een andere groep duikers die nog in het water zitten terwijl wij de natuur de vrije loop laten.
Ook voor de duikers die rond Bunaken zijn gebleven, is dit een topdag. Ze zien een groep bumphead parrotfish, haaien, barracuda, tonijnen, veel grote vissen.
Duikplaatsen: Nudy Retreat, Idunas Point en Jahir (Lembeh Strait)
Duikplaatsen: Sachiko Point, Lekuan II, Timor Buro (Bunaken)
De laatste duikdag blijven we in het Bunaken reservaat. Opnieuw vooral koraalmuren met een prachtige bodemstructuur, en opnieuw zien we een paar schildpadden. Maar intussen zijn we zo verwend dat we daar al niet meer zo van opkijken...
Tijdens de laatste duik passeren we een voor een door een grot (of doorsteek) waar je in zwemt op 20 meter en weer uitkomt op 10 meter.
Nog een keer rondkijken voor we onze jacket opblazen, en een paar duikers zien op de valreep nog een eenzame reus: een Napoleonvis die minder dan 2 meter onder de oppervlakte passeert.
Af en toe horen we op de boot een donderslag en komen er dreigende wolken opzetten, maar zelfs in het begin van het regenseizoen houden we het een hele week zo goed als droog!
Na de laatste duik haasten we ons naar de duikschool om snel onze namen op twee t-shirts te zetten: eentje voor Karl ter gelegenheid van zijn 500ste duik, en een ter ere van de 700ste keer dat Dirk zijn hoofd onder water steekt. De twee mogen volgens aloude traditie een cocktail langs de tuba in een keer binnenslikken, Dirk krijgt er, omdat we weten dat hij houdt van een uitdaging, nog een Indonesische pint bovenop.
De Indonesische kost bij het avondeten is dik in orde, intussen hebben we het al zover gebracht dat we ons eten gewoon aan tafel krijgen. Hotel Santika is tijdens ons korte verblijf een ster beter geworden!
Desatureren, dat betekent: meteen na het ontbijt in het zwembad springen, blijven weken tot je handen eruit zien als die van een 100-jarige, en dan nog wat langer in het water blijven hangen. Wie zich toch uit het water waagt, leert dat palmbomen dus geen bescherming bieden tegen de tropische zon. Bij het avondeten zijn we bijna allemaal even rood als de schaaldieren op ons bord...
De duikschool heeft ons materiaal intussen gespoeld en de hele dag te drogen gehangen, in volle zon weliswaar. We krijgen alles netjes in een plastic bak terug in onze bungalows.
Vandaag gaan 7 van de 17 reizigers weer naar huis. De laatste kans dus om te poseren voor groepsfotos, waarbij na 3 minuten stilstaan het zweet al over ons gezicht loopt. Dan is het afscheid onvermijdelijk, maar de dames kunnen hun emoties toch verbazend goed onder controle houden. En daar gaan we weer voor 20 uur reizen... Gelukkig gaat het allemaal vlot en veilig.
Deze keer hebben we meer dan zeven uur in Singapore, we nemen dus een taxi naar Orchard Road. Daar belanden we in een gigantische mensenzee en vergapen we ons aan Gucci- en Prada-winkels ter grootte van een bescheiden Delhaize. De taxichauffeur wil ons eerst niet komen ophalen omdat hij bang is dat we verloren zullen lopen en niet meer op de plaats van afspraak zullen geraken. Gelukkig herstellen de onversaagde AKOers zijn vertrouwen in de mensheid.
Voor de nieuwkomer in het gezelschap was deze duiktrip in elk geval een onvergetelijk ervaring, voor herhaling vatbaar!
Philippe
